25/09/’19
Elke laatste woensdag van de maand schenkt Tutti Fratelli u een blik achter haar schermen. Vandaag vertelt Peggy Beaujean (60), de oudste getrouwe van Tutti Fratelli, over haar verleden bij Tutti Fratelli en “De Onzichtbaren”: een voorstelling waarin de fantasie heerst.
Hoe en wanneer ben je bij Tutti Fratelli terechtgekomen?
Ik zat vijftien jaar geleden te wachten aan de toog in het Oude Badhuis – ik ging naar een initiatieles van een tangocursus – toen er plots iemand mij aansprak of ik interesse had om mee te spelen in een theaterstuk. Ik zag dat meteen zitten en heb in 2003 meegespeeld in de Bourlaschouwburg met de voorstelling “Men zegge het voort”, een samenwerking tussen APGA (het Antwerps Platform tegen Generatiearmoede) en Reinhilde Decleir. Zo hebben we nog twee andere voorstellingen gemaakt, die speelden in De Roma en Toneelhuis, om uiteindelijk in 2007 een aparte werking op te starten: Tutti Fratelli. Daar ben ik mee ingestapt en dus speel ik al bij Tutti Fratelli van voor het prille begin. Op een podium staan vind ik heel tof, altijd al gevonden. Ik heb als kind lang in een balletschool gezeten en toen traden wij op in den opera. Ik wilde toen ook al toneel spelen en nu, op mijn 45ste kreeg ik de kans om dat echt te doen.
Over wat gaat “De Onzichtbaren”?
We bevinden ons in een nieuwe wereld waar je kan zijn wie je wil. Er zijn heel wat mensen uit onze groep die kansarm zijn of uit de psychiatrie komen. In de nieuwe wereld die we in “De Onzichtbaren” maken, kunnen we eindelijk zijn wie we willen zijn. Zelf wou ik terug jong en schoon zijn. En liefst een zangeres. Uiteindelijk speel ik veel verschillende personages: de madam van de vliegles, ik vang een catchmadam op, ik vertel iets over de natuur en ik klop met woordenboeken op koppen. Maar ik zing ook een nummer in de voorstelling, dus ben ik ook de zangeres die ik altijd had willen zijn.
Waar ligt voor jou de waarde van Tutti Fratelli?
Ik ben al 15 jaar bij Tutti Fratelli en ben de enige die nog overschiet uit de beginperiode. Ik ben van plan om nog lang door te gaan, want dit gezelschap is een stuk van mijn leven geworden. Het vraagt veel engagement. Zeker nu de première dichterbij komt, is het bijna een voltijdse job. Maar dat is ook belangrijk voor mij. Mijn geest is niet altijd even helder en Tutti Fratelli geeft mij een doel. Doordat ik er al zo lang bij ben, heb ik wel al van veel mensen afscheid moeten nemen. Er zijn ondertussen al heel wat bevriende fratelli overleden. Maar hoewel het nu een andere groep is, zijn er nog steeds heel wat mensen met wie ik veel contact heb buiten de repetities. Er zit waarde in de vriendschappen die hier gesloten worden, maar vooral ook in het leerproces. En wat we allemaal mogen en kunnen doen bij Tutti Fratelli.
Wat bedoel je met mogen en kunnen?
Ja, wij mogen op het podium staan hé. Wij krijgen zang- en toneelles. Dat is toch iets heel bijzonder, bijna een privilege. Ik voel mij meer waard dan vroeger. Omdat ik nu dingen kan doen die iets betekenen. Van Reinhilde heb ik al zoveel geleerd dat ik het bijna niet uitgelegd krijg. De ervaring van het theater, die schenkt zij ons.
Waarom moeten de mensen een ticket kopen voor “De Onzichtbaren?”
Omdat wij de moeite waard zijn om gezien te worden. Ik wens alle fratelli heel veel succes en duim dat het grandioos mag worden. Maar het komt zeker goed, het komt altijd goed.