Lysistrata (2009)

Ik draag je, vraag je
mijn kind
doe mij de oorlog vergeten
wordt geboren en doe ons leven

mijn lief, zegt men, was veel te jong
om in het huwelijk te treden
maar om te moorden was hij wel oud genoeg
dat heeft men nooit bestreden

mijn kind, oorlogskind, zeer bemind
jij kunt van het leven niet genieten
doe ik je weg ben ik een moordenares
maar je vader moet stromen bloed vergieten.

De vrouwen nemen het woord en heft in handen. In het oude Griekenland was oorlogsvoering schering en inslag. Waar staan wij nu, zoveel eeuwen verder? In Lysistrata, een komedie van Aristophanes (470 jaar voor Christus), zien de vrouwen met lede ogen hun mannen en geliefden steeds weer vertrekken naar de oorlog. Op een schone dag besluiten zij hier een eind aan te maken.

De fratelli spelen, zingen, worstelen, dansen over liefde en recht op eenieders leven.Een Griekse klassieker, die heden ten dagen niets aan actualiteit inboet.

 “Korsetten, barokke soutiennes en schreeuwlelijke broekjes laten bij de spelers veel vlees onbedekt. Hun lijven zijn getekend van een heel leven, voorbij de ideale maten, maar onbeschaamd worden ze geëtaleerd. In de sociaal-artistieke praktijk is die fysieke aanpak onvertoond.” Wouter Hillaert, theaterrecensent in De Standaard

Speellijst