Over minder dan een maand staan onze Giovani Fratelli weer op de planken van hetpaleis. Hun nieuwe voorstelling: SMAK! belooft een voltreffer van formaat te worden. Want raken zal het, als je Yassin en Fran mag geloven!
Is dat alles? was een heel persoonlijk stuk. Jullie speelden als het ware een theaterversie van jezelf. In welk opzicht is SMAK! een andere voorstelling?
Y: Is dat alles? was inderdaad heel persoonlijk. Toen we aan dit stuk begonnen, vonden we dat het wel eens wat beeldender mocht. En dat is het ook geworden: heftiger, beeldender, grootser. SMAK! is fictiever. Het is een soort van droevig maar ontroerend mooi sprookje. Zoals steeds met dat likje Giovani eroverheen. We zingen zelfs! (lacht)
Hoe is het om voor het eerst niet jezelf, maar iemand anders te spelen?
F: Sommigen onder ons kregen een rol die heel ver staat van wie ze zelf zijn en dat daagt uit om te groeien. Waar we vorig jaar op scène stonden als onszelf, spelen we nu een grotere of totaal andere versie van onszelf en ontdekken we gaandeweg toch nieuwe stukjes.
Y: Ja, die kleine stukjes die je nooit eerder bij jezelf zag! Jezelf spelen is een soort van ‘safe haven’, een veilige haven. Een ander personage spelen trekt je uit die comfort zone. Het is een andere manier van confrontatie aangaan met jezelf. Soms lijkt een rol aanvankelijk niet bij je te passen maar hoe meer je erin kruipt, ontdek je toch dingen bij jezelf die je nog niet kende en merk je “Tiens, dat ben ik ook?”.
SMAK! gaat over eenzaamheid. Wat is eenzaamheid voor jullie?
F: In mijn gedachten vastzitten, er geen blijf mee weten. Ik denk vaak na over mezelf of wat ik wel of niet zou moeten doen en soms kan ik mij daar heel eenzaam over voelen. Voor mij is eenzaamheid een gevoel dat je jezelf aanpraat wanneer je denkt vast te zitten en nergens heen te kunnen.
Y: Eenzaamheid is alomtegenwoordig. Je vindt het terug in boosheid, in verdriet. Het is een soort van ‘ongezien’ worden. Niet dat ik nu zo bijzonder graag ‘gezien’ wil worden.
Je kan het zelfs voelen wanneer je met iemand in gesprek bent. Je bent met iemand aan het praten en voelt je toch alleen in die ruimte. Het komt en gaat. Het ene moment is het er, het andere niet, zelfs al zijn de omstandigheden hetzelfde. Eenzaamheid kan aanvallen…
F: …en je niet meer loslaten. En dat is waar wij naar op zoek gaan: hoe kan je dat keren? Wat maakt dat het weer verdwijnt?
Y: Maar eenzaamheid kan ook verbinden. Onlangs zat ik met een vriendin op de tram en zei: “Ik voel mij ‘bleuh!’ ” en ze antwoordde: “Ik voel mij ook zo”. Dus zaten we daar, met twee, zonder iets te zeggen, gewoon ‘bleuh’. Dat is een geweldig gevoel: weten dat je niet alleen bent, ook al vergeet je dat elke twee seconden. (lacht) Niemand is nooit eenzaam. Dat kan niet.
F: Daarom gaat het ook zo’n goed stuk zijn. Iedereen zal zich herkennen.
Y: Dus die volle zaal komt wel goed. (lacht)
Waarom moet iedereen naar SMAK! komen kijken?
Y: Omdat het een spectaculaire beleving wordt, die je niet koud zal laten.
F: Wij zijn wel écht mensen. Bij Giovani voelt je je thuis én kom je thuis. De sfeer van de groep straalt echt af op de voorstelling en het publiek. Het laat niet onberoerd. Dat was met Is dat alles? zo en ik hoop dat ook SMAK! raak zal zijn.