Voor het nieuwe jaar schenken we u naast onze beste wensen, ook een blik in het hoofd van Hannah Chebaro (37). Hannah is de vaste costumière van Tutti Fratelli. Reinhilde Decleir noemt haar met veel liefde: mijn tovenares. Want zij beheerst de kunst om ideeën om te zetten in prachtige kostuums.
Hoe ben je bij Tutti Fratelli terechtgekomen?
Ik heb theaterkostuumontwerp gestudeerd in de Academie in Antwerpen. Na mijn studies heb ik enkele stages gedaan, onder andere bij Toneelhuis. Mijn toenmalige stagebegeleidster heeft me in contact gebracht met Reinhilde Decleir, eigenlijk onmiddellijk na mijn studie. Tutti Fratelli bestond toen nog niet, maar er was wel een samenwerking tussen APGA (het Antwerps Platform tegen Generatiearmoede) en Reinhilde. Uiteindelijk werd in 2007 een aparte werking opgestart: Tutti Fratelli. Ik heb slechts één productie in de beginjaren overgeslagen, voor de rest maakte ik sinds 2003 de kostuums voor alle Tutti Fratelli producties. Over de jaren heen is er een vertrouwensband ontstaan tussen mij en Reinhilde waarin ze mij heel veel vrijheid geeft in het creatief proces, dat is fantastisch.
Hoe kwamen de kostuums van ‘De Onzichtbaren’ tot stand?
De fratelli hebben voor de eerste keer in al die jaren inspraak gekregen in hun kostuums. Nico Sturm en Reinhilde Decleir, de regisseurs van ‘De Onzichtbaren’, wilden met deze voorstelling een nieuwe wereld creëren, vormgegeven door de fratelli. En dus ook de kostuums werden een verlengde van het personage van hun dromen. Soms werd het kostuum een heel letterlijke vertaling van hun fantasieën, maar soms was het een serieuze zoektocht om uit te vinden wat ze nu exact bedoelden. De vlotheid waarmee het creatieproces dit jaar verliep was fijn maar vooral verfrissend, want meestal is de fratelli in hun kostuum krijgen een echt gevecht. Ze begrijpen nog niet altijd waarom ze aanhebben wat ze aanhebben. Ze vinden het moeilijk hun eigen persoon te vergeten als ze op scène staan. Daarom vind ik het belangrijk dat ze leren dat het niet gaat over dat ze de schoenen die ze krijgen zelf mooi vinden, maar dat ze passen bij het personage dat ze spelen. Daaruit ontstaat een innerlijk gevecht, dat heel interessant kan zijn.
De kostuums van ‘De Onzichtbaren’ mogen grotesk genoemd worden. Maar ook jouw andere creaties dragen steevast een kleurrijke lichtheid in zich mee.
Dat groteske zit inderdaad in al mijn kostuums. De fratelli hebben dat naar mijn inziens nodig. Er is meestal geen groot decor, dus de visuele verbeelding moet vaak komen uit de kostuums. Het helpt volgens mij ook om hun spel te versterken. Meer ervaren acteurs hebben scholing en bagage waarmee ze het kunnen trekken, maar de fratelli kunnen die extra zichtbaarheid van opmerkelijke kostuums op de scène wel gebruiken.
Waarom moeten mensen naar ‘De Onzichtbaren’ komen kijken?
Ik vind dat mensen naar élke voorstelling moeten komen kijken. Maar in het bijzonder naar ‘De Onzichtbaren’ omdat de fratelli hier staan in hun eigen fantasie. Je krijgt een uitzonderlijke inkijk in het hoofd van die mensen. Het is belangrijk dat het publiek ook die kant eens te zien krijgt. Er heerst immers een grote angstcultuur tegenover mensen die ‘anders’ zijn. Maar in ‘De Onzichtbaren’ wordt nog eens zo duidelijk dat het ook maar mensen zijn hé. Grote kleine kinderen die wat willen spelen op een podium. Niet alles hoeft altijd dramatisch te zijn en de kostuums zijn daar een verlengde van, net omdat ze de nodige dosis humor en schoonheid bevatten.
Jaarlijks organiseert Tutti Fratelli een kerstfeest met uitgebreid aperitief, cadeaus en een driegangenmenu. Hoe ervaar jij dat?
Er is in ieder geval altijd véél te véél eten dat wordt geprepareerd door onze vaste vrijwilligersploeg. Ik denk dat de fratelli veel aan dat kerstfeest hebben. Kerstmis is een heel moeilijke periode voor veel mensen, maar vooral voor degenen die niemand hebben om het mee te vieren of voor wie in armoede leeft. Het kerstfeest bij Tutti Fratelli is daarom sowieso goed, omdat het een vast gegeven is waar onze fratelli naartoe kunnen komen. Maar het beste eraan vind ik dat het eigenlijk vooral vergelijkbaar is met kerstfeesten bij “gewone” families. Veel eten, samen-zijn, muziek, cadeautjes, soms stomme momenten en daarnaast keiplezante momenten.