26/05/’21
Yassin Hens (16) en Judith Pellegrims (22) staan te popelen om volgende week in première te gaan met Is dat alles?. In deze voorstelling spelen ze, zoals ze zelf zeggen, “de theaterversie van zichzelf”. En zo ongebreideld jezelf zijn, dat valt soms minder goed mee dan je zou denken…
Hoe voelt het om bij Giovani Fratelli te spelen?
J: De eerste dag dat ik binnenkwam bij Giovani Fratelli had ik megaveel stress, want je weet dat je tussen allemaal nieuwe mensen terechtkomt die je niet kent, maar na minuut één was alles oké en voelde ik me al veilig.
Y: Bij mij heeft het langer geduurd voordat ik open bloeide. Ik heb niet de beste ervaring met andere theatermensen (lacht). Maar nu het einde van het creatieproces nadert, voel ik hoe ik helemaal mezelf ben geworden binnen de groep. Weet je wat het is? Eens je in deze groep zit, geraak je er niet meer uit. En dat bedoel ik heel positief.
J: Bij Giovani Fratelli ga ik met mensen om die totaal anders zijn dan met wie ik normaal gezien omga. Dat vind ik heel verrijkend en dat heeft me onbewust ook veranderd, daar ben ik zeker van. Doordat je in een diverse groep beland, leer je ook met veel dingen omgaan.
Y: Ik wist op voorhand dat dit gezelschap uit een superdiverse groep mensen bestond, dat was een groot argument om hier te komen spelen. Maar mijne kop zit raar in elkaar. Want toen ik hier net begon, was ik zo bang dat ik niet divers genóég was.
J: O my god, ik had dat ook!
Y: Nu weet ik dat je niet niet aanvaard kan worden bij Tutti Fratelli. Iedereen is welkom.
Jullie spelen in de grote zaal van hetpaleis. Dat kan niet iedereen zeggen…
J: Ik voel me hier soms wel groot, ja, zalig gevoel!
Y: Dat is inderdaad supergraaf. Maar het is ook wel heel hard werken.
J: Het maakt u kapot, maar het laadt u ook op.
Y: Dat is echt zo. Iedereen heeft een sociale batterij. Soms sta je alleen te wachten op de tram met je koptelefoon op en hoop je dat je niemand tegenkomt die je kent, maar soms heb je ook waardevol sociaal contact nodig om die batterij terug op te laden. Hier gebeurt dat echt voor mij.
Over wat gaat Is dat alles?
Y: Over hoe onze maatschappij zwaar verkeerd in elkaar zit. Het beeld van stereotypes is alom aanwezig. Wij steken iedereen in kotjes en dat is niet oké. Een voorbeeld: iemand met felgekleurd haar is per definitie onprofessioneel.
J: Behalve als je een kapper bent!
Y: Het is dat soort stereotypes dat we willen doorbreken. We hebben deze voorstelling voor een groot deel zelf gemaakt. Het is een stuk van ons, van alle spelers. Maar er is ook veel coaching en dat zorgt voor een hoog resultaat. Ik ben hier als acteur gegroeid tot de max. De focus ligt op spelplezier en als er iets niet lukt, krijg je de kans dingen opnieuw te proberen. Doordat je zoveel groeikansen krijgt, wordt het product alleen maar beter denk ik.
J: Doordat er zoveel persoonlijke dingen in het stuk terugkomen, leer je jezelf zijn op het moment dat je aan het spelen bent. Dat is het moeilijkste dat ik ooit heb moeten doen. Ik heb in het dagelijks leven heel lang een karakter gespeeld. Nu moet ik opeens zoeken naar wie ik écht ben en dat tonen op een scène.
Y: Voor ik naar hier kwam, speelde ik graag theater omdat ik mezelf niet moest zijn. Ik vind het nog steeds leuk om een fictief karakter te spelen, maar ik merk nu wel hoe waardevol het is om de confrontatie met mezelf aan te gaan.
J: Ik dacht altijd dat ik wist wie ik was, maar door hier te komen, merk ik pas hoeveel maskers ik ophield. Náást de scène, bedoel ik dan.
Y: Tja… Bij Giovani Fratelli vallen de maskers af.